Kim jesteś?

Nazywam się Raniero Chimienti. Uzyskałem doktorat z dziedziny biotechnologii medycznej i medycyny translacyjnej na Uniwersytecie Mediolańskim w 2017 roku. Obecnie jestem samodzielnym badaczem w Instytucie Badań nad Cukrzycą przy szpitalu San Raffaele w Mediolanie [2] [tłum. własne], gdzie zajmuję się nowoczesnymi badaniami nad terapią komórkową w odniesieniu do cukrzycy typu 1-ego.

Czy mógłbyś podsumować czym się zajmujesz w jak najbardziej przystępny sposób?

Jak można się domyślić z mojego miejsca pracy, prowadzę badania nad cukrzycą. Moja praca dotyczy użycia komórek macierzystych oraz wykorzystania technik inżynierii genetycznej, więc ciężko mi nie sprawiać wrażenia ‘szalonego naukowca’. Diabetes mellitus, zwana popularnie cukrzycą, to choroba metaboliczna powodująca wysoki poziom cukru we krwi z powodu postępującego uszkodzenia komórek trzustki, które produkują insulinę. Moje badania mają na celu leczenie cukrzycy poprzez transformację komórek macierzystych w komórki trzustkowe beta, które wykrywają wysoki poziom cukru we krwi i produkują insulinę, aby go zredukować. Dodatkowo, mój zespół używa modyfikacji genetycznych, aby wzmocnić ww. komórki w celu przedłużenia ich działania po transplantacji i, tym samym, zapewnienia bezpieczeństwa pacjentom. 

Jakie błędne przekonania o Twoich badaniach są częste wśród laików?

W opinii publicznej istnieje wiele mitów o cukrzycy. Przede wszystkim, cukrzyca typu 1-ego i 2-ego są często mylone. Typowo, istnieje przekonanie, że cukrzyca jest związana z wagą i otyłością, ale taki stan rzeczy dotyczy częściej cukrzycy typu 2-go. Cukrzyca typu 1-ego występuje natomiast najczęściej u ludzi w młodym wieku, a powodowana jest atakiem systemu odpornościowego skutkującym postępującym zniszczeniem komórek trzustki odpowiedzialnych za produkcję insuliny. Pacjent nie może produkować insuliny ani kontrolować glukozy we krwi bez względu na nawyki żywieniowe. Błędne przekonania często odzwierciedlają się w komentarzach o dzieciach dotkniętych chorobą – “Wyrośnie z tego”, “Dawali mu/jej za dużo cukru”, lub “Musi zredukować spożycie cukru”. To ostatnie to niebezpieczny pomysł.

Jak pandemia wpłynęła na pracę w Pańskiej dziedzinie?

Pandemia SARS-CoV-2 spowodowała, że kilka działów klinicznych i eksperymentalnych zostało  przeorganizowych, a naukowcy i lekarze z Instytutu Badań nad Cukrzycą musieli poświęcić część czasu i surowców na zmagania z doraźnymi potrzebami. Nasze badania nie zostały jednak przerwane, a eksperymenty trwają, choć nie bez trudności.

Proszę opisać swój tydzień roboczy pięcioma słowami-kluczami.

Planowanie, współpraca, wyzwania, rozeznanie, zmartwienia.

Co Pana najbardziej satysfakcjonuje w badaniach?

Przeprowadzanie technicznie spójnych eksperymentów i statystyczne potwierdzenie wyników, nawet jeśli są nieoczekiwane.

Jak spędza Pan czas wolny?

Pod koniec dnia, po wyjściu z laboratorium przygotowuję i jem posiłek z ukochaną. Bardzo lubimy eksperymentować, również w kuchni.

What is the one question in the universe that you would love to answer?

Oscar Wilde wrote, “We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars.” My question concerns a mystery that has long vexed philosophers and nowadays engages scientists and neuro-engineers: “what is the consciousness [3] and where we have to look to find it?”

Na jakie pytanie chciałby Pan znaleźć odpowiedź?

Oscar Wilde napisał: “Wszyscy leżymy w rynsztoku, ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy” [3]. Moje pytanie dotyczy zagadki od dawna dręczącej filozofów, a ostatnio intrygującej naukowców i neurologów: “czym jest świadomość [4] i gdzie mamy jej szukać?”.