Met andere woorden, gezag is een medium waarmee we onze kennis en cultuur overdragen. Gezien hun professionele, ideologische en educatieve ervaringen hebben mensen echter de neiging hun autoriteiten in de steek te laten. Iedereen wiens politieke opvattingen afdwaalden van hun familiewaarden en die uiteindelijk een politiek debat met een familielid aanging, kan dit bevestigen. Evenzo hebben mensen soms de neiging om autoriteiten af te wijzen wier opvattingen openlijk in strijd zijn met sociale vooruitgang en tijdgeest – oudere generaties die orthodoxe religieuze overtuigingen, schaamteloos racisme of vertrouwen in de volksgeneeskunde vertonen, kunnen hier als voorbeeld dienen. 

Omgekeerd zijn er mensen die lijden aan vooringenomenheid in de autoriteit; d.w.z. de neiging om hoger geloof toe te schrijven aan de meningen van gezagsdragers, zelfs wanneer autoriteit uitsluitend gebaseerd is op irrelevante factoren als financiële status, religieuze overtuiging of alleen roem. Om maar twee voorbeelden te noemen: beroemdheid Gwyneth Paltrow beïnvloedde haar fans om potentieel schadelijke pseudo-medische producten te kopen [3], terwijl religieuze lobbyist Anjezë Gonxhe Bojaxhiu (ook bekend als Moeder Teresa) haar “patiënten” routinematig de verlichting van de moderne geneeskunde ontzegde, hoewel ze ” zich (…) zelf tijdens haar periodes van hartproblemen en ouderdom incheckte in enkele van de beste en duurste klinieken en ziekenhuizen in het Westen” [4]. Daarom wordt autoriteitsvooroordeel beschouwd als een cognitieve vooringenomenheid – een grondige, consistente en onjuiste manier van beoordelen. 

Vooruitgang is voor altijd afhankelijk van het opgeven van door autoriteit gecreëerde meningen. Als de autoriteiten van vorige generaties hun standpunten konden handhaven, zou onze beschaving nooit kunnen profiteren van ontdekkingen zoals evolutie of heliocentrische astronomie, die altijd door conservatieve denkwijzen zijn tegengewerkt en soms nog steeds worden tegengewerkt. 

Helaas is het moeilijk voor de menselijke geest om toe te geven dat een feilbare autoriteit de kern vormt van hun overtuigingen. Dit zou kunnen verklaren waarom jongeren gemakkelijker van mening veranderen. Per slot van rekening zouden maar weinigen toegeven dat ze jaren of decennia onder een misvatting hebben geleefd. Onder dergelijke omstandigheden moet een scepticus buitengewoon voorzichtig zijn met bedrieglijke argumenten en meningen, want als ze eenmaal in iemands geloofssysteem zijn binnengedrongen, zijn ze buitengewoon moeilijk uit te roeien. Of, zoals Carl Sagan het uitdrukte: “Als we niet in staat zijn om sceptische vragen te stellen, om degenen te ondervragen die ons vertellen dat iets waar is, om sceptisch te zijn tegenover degenen met gezag, dan liggen we voor het grijpen voor de volgende charlatan – politiek of religieus – die er komt aandraven” [5].