Zwiększa się ilość krajów w których znoszone są surowe obostrzenia dotyczące kontaktów międzyludzkich. Niestety, ilość zachorowań na COVID-19 na świecie to wciąż prawie 100’000 nowych przypadków każdego dnia [1]. W czasie gdy potrzebny jest powrót do normalnego trybu życia [2], testy przeprowadzane na całej populacji poszczególnych krajów nie są niestety zbyt praktyczne. Z tego powodu politycy oraz eksperci skłaniają się ku aplikacjom na urządzenia mobilne, aby skuteczniej walczyć z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2.

Według ogólnych założeń użycie tych aplikacji mobilnych jest dobrowolne. Podzielić je można na dwie kategorie – aplikacje ankietowe oraz aplikacje monitorujące kontakt.

Aplikacje ankietowe mają na celu ustalenie, czy użytkownik zaraził się wirusem SARS-CoV-2. Informacja ta jest pozyskiwana poprzez serię pytań na temat użytkownika i występujących objawów. Te informacje są następnie zbierane wraz z lokalizacją użytkownika, poddane pseudonimizacji* i wysłane do scentralizowanej bazy danych. Dzięki tym danym naukowcy mogą zlokalizować ogniska wirusa oraz stworzyć model rozprzestrzeniania się infekcji [3]. Tego typu informacje są niezbędne do przedsięwzięcia stosownych środków zapobiegawczych, ale są one bardzo trudne do zebrania przy użyciu dotychczas stosowanych metod [4]. Należy też pamiętać, że zebrane wyniki pochodzą jedynie z indywidualnej oceny symptomów przez użytkowników i nie mogą zastąpić indywidualnych testów w celu określenia, czy ktoś był zarażony wirusem SARS-CoV-2 [5]. To oznacza, że wyniki mogą być użyte jedynie do oszacowania trendów wśród badanej populacji. Oprócz tego, użycie rozwiązań bazujących na aplikacjach mobilnych stwarza problemy związane z analizą statystyczną danych [5]. Uzyskane wyniki zawierałyby najprawdopodobniej zaniżoną ilość danych od takich grup społecznych, jak dzieci czy osoby starsze.

Z drugiej strony, aplikacje monitorujące kontakt mają na celu informowanie użytkowników czy mieli kontakt z osobą zarażoną wirusem SARS-CoV-2. Proces ten odbywa się w kilku prostych krokach. Gdy osoby z zainstalowaną aplikacją zbliżają się do siebie, ich telefony wysyłają do siebie nawzajem ID użytkowników poprzez połączenie bluetooth. Następnie, gdy jeden z użytkowników zaznaczy w swojej aplikacji, że został pozytywnie zdiagnozowany, wszystkie osoby które były w jej pobliżu zostałyby o tym poinformowane i poproszone o poddanie się kwarantannie. Należy przy tym zaznaczać, że żadne dane personalne osoby zakażonej nie zostałyby w tym procesie ujawnione. Dodatkową zaletą takiego rozwiązania jest możliwość bardzo precyzyjnego śledzenia przez naukowców jak wirus rozprzestrzenia się w społeczeństwie [6]. Byłoby to szczególnie pomocne dla epidemiologów. Niestety, pomimo pozytywnych wyników badań teoretycznych [7], potrzebna jest duża baza użytkowników oraz wysoka precyzja śledzenia oddziaływań pomiędzy urządzeniami, aby było to efektywne rozwiązanie [8].

Bardzo istotne jest również, aby aplikacje spełniały najwyższe normy bezpieczeństwa i zachowywały poufność danych użytkowników [9]. Biorąc to pod uwagę, można te aplikacje podzielić na „scentralizowane” i „zdecentralizowane”. Aplikacje scentralizowane zbierają wszystkie potrzebne informacje, np. stan zdrowia oraz kontakt z innymi użytkownikami. Te informacje są przesyłane do centralnej bazy danych, gdzie są przetwarzane i jedynie informacja o kontakcie z osobą zarażoną jest wysłana z powrotem do użytkownika. W przypadku aplikacji zdecentralizowanych, jedynie informacja o stanie zdrowia użytkownika jest wysyłana do centralnej bazy danych. Na telefon użytkownika pobierane są natomiast dane (pseudonimizowane) o stanie zdrowia pozostałych użytkowników. W ten sposób telefon użytkownika sam przetwarza informacje o napotkanych osobach i bezpośrednio informuje o kontakcie z osobą zarażoną. Eksperci od ochrony danych skłaniają się w stronę drugiego rozwiązania [10, 11].