Odra jest wywoływana przez wirusa o bardzo wysokim poziomie zakaźności [5]. Wprowadzenie szczepionki na odrę w 1963 doprowadziło do prawie całkowitego wyeliminowania tej choroby. Zarażenie się wirusem odry może prowadzić do wielu powikłań, takich jak przewlekła biegunka, zapalenie płuc oraz mózgu, nadkażenia bakteryjnego, czy nawet śmierci. Niestety, z powodu ruchów antyszczepionkowych w takich krajach jak Stany Zjednoczone, poziom zakażeń odrą zaczął ponownie wzrastać. Wśród osób zdiagnozowanych w 2013 roku w Nowym Jorku, 78% przypadków nie było szczepionych z powodu odmowy lub świadomego odwlekania szczepienia [6].

W Europie można również zaobserwować wzmożony nawrót zachorowań na odrę [7]. Pomiędzy lutym 2017 oraz styczniem 2018 zarejestrowano 14’732 przypadków zakażenia odrą w krajach Unii Europejskiej. Niestety, nawet przed pandemią COVID-19 poziom szczepień przeciwko odrze wynosił jedynie 85% np. we Włoszech [7-9]. Wymagany poziom odporności stadnej przeciwko odrze wynosi 95%.

Niestety, jak pokazały ostatnie wydarzenia, pandemia może ten problem jedynie pogłębić [10]. W trakcie epidemii Eboli między 2014 i 2015 w Gwinei wstrzymane zostały szczepienia, aby zahamować rozprzestrzenianie się panującego wirusa. To spowodowało wybuch odry bezpośrednio po zakończeniu się epidemii Eboli.

Odra jest natomiast tylko jedną z wielu potencjalnych chorób, których rozprzestrzenianie się może wywołać epidemię. Z tego powodu poziom szczepień obowiązkowych i zalecanych powinien zostać utrzymany w trakcie pandemii COVID-19. WHO nawołuje, aby nie wstrzymywać rutynowych szczepień w trakcie panującej pandemii [11]. Jest to w tej chwili bardzo istotne aby nie zamienić wirusa SARS-CoV-2 na inny, możliwie gorszy, czynnik chorobotwórczy.