W większości dyscyplin naukowych nową wiedzę zdobywa się, stosując Metodę Naukową. Istnieje ona w różnych formach, ale zazwyczaj można je podzielić na cztery główne części: (1) rozpoznanie problemu i sformułowanie pytania badawczego, (2) wyprowadzenie hipotezy i prognozowanie wyników, (3) eksperymentalne testowanie tychże hipotez i prognoz, oraz (4) ponowną ocenę hipotezy w świetle wyników eksperymentalnych [1].

Aby zilustrować ten dość abstrakcyjny formalizm, możemy sobie wyobrazić następujący scenariusz: Chcielibyśmy zjeść tosta na śniadanie. Zauważamy jednak, że nasz toster nie działa i staramy się zbadać przyczynę. Formułujemy nasze pytanie badawcze: „Dlaczego toster nie działa?” i stawiamy hipotezę „Toster jest zepsuty”. Na tej podstawie możemy wywnioskować, że toster powinien nadal nie działać, gdy podłączymy go do innego gniazdka, co można łatwo przetestować eksperymentalnie. Użycie innego gniazdka do zasilenia tostera może dać dwa różne rezultaty. Każdy z nich różnie wpłynie na to jak ocenimy naszą hipotezę. Jeśli toster podłączony do innego gniazdka działa, będziemy musieli zmienić naszą hipotezę na „Pierwsze gniazdko jest zepsute”. Jeśli toster nadal nie działa, możemy to uznać za dowód na słuszność naszej hipotezy [2]. Aby nasze działanie było bardziej wiarygodne naukowo, powinniśmy powielić nasze wyniki, kontynuując testowanie tostera w wielu innych placówkach. Następnie, prosząc innych naukowców o odtworzenie naszych wyników, a później prosząc ekspertów o ocenę każdego aspektu naszego rozumowania w procesie zwanym recenzją naukową.

Należy zauważyć, że nawet jeśli odniesiemy sukces we wszystkich trzech powyższych krokach, nie możemy udowodnić, że toster jest zepsuty; możemy łatwo wyobrazić sobie scenariusze, w których toster nie działa po podłączeniu do różnych gniazdek, ale też nie jest zepsuty, np. przerwa w dostawie prądu. W rzeczywistości metoda naukowa nigdy nie dostarcza dowodu na hipotezę, ale zamiast tego oferuje sposób jej przetestowania i potencjalnego obalenia [1].