Innymi słowy, autorytet to medium, poprzez które przekazujemy naszą wiedzę i kulturę. Jednak ze względu na swoje doświadczenia zawodowe, ideologiczne i edukacyjne, ludzie mają tendencję do porzucania swoich autorytetów. Każda osoba, której poglądy polityczne oddaliły się od wartości rodzinnych i która wdała się w debatę polityczną z krewnym, może to potwierdzić. Czasami mamy też tendencję do odrzucania autorytetów, których poglądy stoją w jawnym konflikcie z postępem społecznym i duchem czasu – przykładem mogą tu być starsze pokolenia przejawiające ortodoksyjne przekonania religijne, rażący rasizm lub zaufanie do medycyny ludowej.

Z drugiej strony są ludzie cierpiący na efekt autorytetu, tj. tendencję do przypisywania wyższego przekonania opiniom autorytetów, nawet jeśli tenże autorytet wynika wyłącznie z tak nieistotnych czynników jak status finansowy, przynależność religijna lub sława. Za przykład może posłużyć celebrytka Gwyneth Paltrow, która sprzedawała swoim fanom potencjalnie szkodliwe produkty pseudomedyczne [3], lub lobbystka religijna Anjezë Gonxhe Bojaxhiu (znana również jako Matka Teresa), która rutynowo odmawiała swoim „pacjentom” osiągnięć współczesnej medycyny, chociaż „sama (…) w czasie napadów choroby serca i dolegliwości starczych zgłosiła się do niektórych z najlepszych i najdroższych klinik i szpitali na Zachodzie” [4]. Efekt autorytetu jest słusznie uważany za błąd poznawczy – gruntowny, konsekwentny i nieprawidłowy sposób oceny.

Postęp jest zawsze zależny od porzucenia opinii tworzonych przez autorytety. Gdyby autorytety poprzednich pokoleń wciąż forsowały swoje poglądy, nasza cywilizacja nigdy nie skorzystałaby z odkryć takich jak ewolucja czy astronomia heliocentryczna, którym zawsze sprzeciwiały się, a czasem nadal się sprzeciwiają, umysły konserwatywne.

Niestety, ludziom trudno jest przyznać, że u podstaw ich wierzeń leży omylny autorytet. Fakt ten może wyjaśniać, dlaczego młodsi chętniej zmieniają swoje poglądy. W końcu niewielu przyznałoby, że żyło przez lata lub dekady w błędnym zrozumieniu świata. W takich okolicznościach sceptyk powinien być wyjątkowo ostrożny wobec fałszywych argumentów i opinii, ponieważ gdy wejdą w nasz system wierzeń, są niezwykle trudne do wykorzenienia. Lub, jak to ujął Carl Sagan: „Jeśli nie jesteśmy w stanie zadawać sceptycznych pytań, przesłuchiwać tych, którzy mówią nam, że coś jest prawdą, być sceptycznym wobec tych u władzy, wtedy jesteśmy łakomym kąskiem dla kolejnego szarlatana – politycznego czy religijnego – który się przypałęta” [5].